INSP. UDS STWIERDZIŁ I SĄD POTWIERDZIŁ

Insp. Uprawniony Diagnosta Samochodowy stwierdził i Sąd potwierdził w przypadku, gdy od bardzo wielu lat mamy do czynienia z niespójnością obowiązujących nas przepisów Prawa za wiedzą i akceptacją tego faktu przez naszych (tylko leniwych, czy też działających w tym zakresie z rozmysłem?) urzędników resortowych, którzy nie kwapią się do uregulowania tego (bałaganu, czy burdelu?).¹

A było to tak, że przedsiębiorca G.K. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą P. C. G. K. w Warszawie.) o zakresie m.in. sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów osobowych i furgonetek.

W dniu 06 października oraz 20 października 2011 r. G. K. w ramach prowadzonej działalność zawarł dwie umowy komisu dla samochodów pochodzących z Niemiec marki A. (…) z 2006 r. o poj. silnika 2967 cm3 oraz V. pick-up 2 osobowy,(…) z 2007 r. o poj. silnika 2967 cm3. Przedsiębiorca G.K. otrzymywał od właścicieli przedmiotowych samochodów oryginalne dokumenty, które poświadczały, że w/w samochody na terytorium Niemiec były zarejestrowane jako samochody ciężarowe.

Już na terytorium Polski w/w samochody były poddawane BT przez naszych Kolegów Uprawnionych Diagnostów Samochodowych, których efektem było stwierdzenie, że samochody te spełniają wymagania z art. 66 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. PoRD i mogą być dopuszczone do ruchu na terytorium kraju. Ponadto w wystawionym zaświadczeniu uznawali je za samochody ciężarowe!

Dysponując oryginalną dokumentacją otrzymaną od właścicieli samochodów, a także zaświadczeniami z uprawnionych stacji diagnostycznych, przedsiębiorca G.K. dokonał sprzedaży komisowej ww. samochodów jako samochody ciężarowe!²

Osoby, które nabywały w/w pojazdy rejestrowały je we właściwych dla ich miejsca zamieszkania Wydziałach Komunikacyjnych, przedstawiając wraz z wnioskiem o dokonanie ich rejestracji także dokumentację pojazdów otrzymaną od przedsiębiorcy G.K..

Na podstawie złożonej dokumentacji, urzędnicy nie kwestionując treści zapisów w dokumentach ani ich autentyczności, dokonywali rejestracji w/w pojazdów na terytorium Polski – także jako samochody ciężarowe!

Znajdując się w posiadaniu dokumentacji niemieckiej oraz zaświadczeń o przeprowadzonych BT w/w samochodów uzyskanej już kraju, mając na uwadze definicję samochodu ciężarowego, która znajduje się w Ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym przedsiębiorca G. K. pozostawał w przeświadczeniu, że sprzedawane przez niego samochody to samochody ciężarowe, a tym samym nie jest zobowiązany do złożenia deklaracji z tytuły nabycia wewnątrzwspólnotowego pojazdów i zapłaty podatku akcyzowego.

Po upływie prawie dwóch lat od dokonanej sprzedaży w/w samochodów, postanowieniem z dnia 31 marca 2013 Naczelnik Urzędu Celnego II w Warszawie wszczął wobec przedsiębiorcy G.K. postępowanie podatkowe w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym za okres rozliczeniowy październik 2011 r.

W toku prowadzonego postępowania ustalając, że G. K. dokonał nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodów marki A. (…) i marki V. (…). Urząd Celny przeprowadził oględziny w/w samochodów celem sprawdzenia, czy samochody sprzedane przez przedsiębiorcę G.K. stanowiły samochody ciężarowe, czy też samochody osobowe. Ponadto, zwrócono się w toku prowadzonego postępowania podatkowego do producentów samochodów o wskazanie: czy samochody zostały wyprodukowane jako samochody przeznaczone do przewozu osób. czy też towarów. To zapytanie organu podatkowego dotyczyło okresu produkcji w/w pojazdów, nie dotyczyło okresu, w którym samochody zostały przez przedsiębiorcę G.K. sprzedane na terytorium Polski.

Na podstawie informacji przekazanych przez producentów ustalono, że oba w/w pojazdy zostały wyprodukowane jako samochody osobowe (sic!).

W oparciu o powyższe ustalenia Urząd Celny uznał, że samochody nabyte przez przedsiębiorcę G.K., zgodnie z zastosowaną przez urząd klasyfikacją taryfową wyrobów w układzie odpowiadającym Scalonej Nomenklaturze (CN), której ogólne reguły wskazane zostały w rozporządzeniu Rady EWG Nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, stanowią samochody osobowe, a tym samym uznały, iż ciążył na nim obowiązek złożenia deklaracji z tytułu sprzedaży samochodów niezarejestrowanych na terytorium kraju oraz obowiązek zapłaty podatku akcyzowego z tytułu sprzedaży przed pierwszą rejestracją samochodów osobowych.³

W dniu 22 czerwca 2016 r. Urząd Celny II w W. skierował do Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ IV Wydział Karny akt oskarżenia przeciwko przedsiębiorcy G.K., któremu zarzucono popełnienie przestępstwa skarbowego z art. 54 § 1 i 2 kks.⁴

Przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego oskarżony przedsiębiorca G.K. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Podobnie w trakcie rozprawy głównej także nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że zajmuje się sprzedażą samochodów i prowadzi działalność gospodarczą od 1981 r. Od 1991 r. zajmuje się sprzedażą części i samochodów. Prowadzi także komis samochodowy. Do komisu w latach 2011 – 2012 przyjął na podstawie umowy komisowej samochody objęte aktem oskarżenia. Samochody dostarczone były przez obywateli niemieckich. Samochody te posiadały wszelkie wymagane prawem dokumenty samochodów ciężarowych, posiadały dowód rejestracyjny, dokumentację techniczną z firmy zajmującą się określaniem statusu pojazdu i dokumenty te świadczyły o tym, że samochody te zostały zakwalifikowane przez:

• Niemiecki Urząd Rejestracyjny oraz
• Stacje Diagnostyczne na terenie Niemiec,

jako samochody ciężarowe. Wyjaśnił także, ze przyjmując samochody do komisu dokonał ich przeglądu na Polskiej Stacji Kontroli Pojazdów, gdzie również uprawnione SKP przez stosowny resort określiły ich status jako samochody ciężarowe.

Oskarżony przedsiębiorca G.K. podkreślił, iż nie mógł sprzedając samochody zgłosić deklaracji celnej, gdyż samochody te miały wszelkie prawem wymagane dokumenty samochodów ciężarowych, co zwalniało je z opłaty akcyzowej.

Polski Wydział Komunikacji zarejestrował je, przeglądając wnikliwie dokumentację, jako samochody ciężarowe.

Tak więc nie mógł wiedzieć o tym, że popełnia przestępstwo, gdyż działał zgodnie z przepisami i w oparciu o autentyczną dokumentację w/w pojazdów.

Tym samym, oskarżyciel publiczny w sposób nieuprawniony oczekiwał od oskarżonego przedsiębiorcy G.K., iż:

• wbrew wystawcy dokumentów w/w pojazdów (których autentyczności oskarżyciel nie podważył w toku postępowania),
• wbrew wystawionym zaświadczeniom insp. Uprawnionych Diagnostów Samochodowych, a także
• wbrew ustawowej definicji samochodu ciężarowego wynikającej z Ustawy Prawo o ruchu drogowym

samodzielnie dokona odmiennej klasyfikacji w/w pojazdów, jako samochody osobowe.

W prowadzanym postępowaniu przesłuchana w charakterze świadka została M. R. (funkcjonariusz celny), która⁵ przyznała wprost, że dla celów podatkowych organ podatkowy nie bierze pod uwagę ww. ustaleń, a także w żaden sposób nie jest związany dokonaniem oceny rodzaju pojazdu na podstawie ustawy Prawo o Ruchu Drogowym, bowiem do celów podatkowych definiuje rodzaj pojazdu na podstawie przepisów Ustawy o podatku akcyzowym i wytycznymi do niej oraz rozporządzeniem w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej.

Ta świadek potwierdziła, że Ustawa o podanku akcyzowym oraz Ustawa PoRD zawierają odmienne definicje w zakresie ustalenia rodzaju samochodu. Tym samym może zaistnieć sytuacja, w której zarejestrowany na podstawie ustawy PoRD samochód wskazany jako ciężarowy, na podstawie ustawy o podatku akcyzowym uznawany będzie przez organ jako osobowy. Według świadka dla organu decydujące znaczenie ma przeznaczenie samochodu w momencie produkcji, nie są ważne natomiast dla celów podatkowych zmiany konstrukcyjne dokonane w samochodzie w okresie późniejszym. Jednocześnie świadek przyznała, że nie informowano oskarżonego o możliwości dokonywania błędnej interpretacji.

Zeznania tego świadka utwierdziły ten Sąd w przekonaniu, iż oskarżyciel publiczny dokonał jednostronnej, wyłącznie korzystnej dla siebie interpretacji zaistniałego stanu faktycznego, ograniczając swoje ustalenia do stwierdzenia naruszenia przepisów Ustawy z dnia 06.12.2008r. o podatku akcyzowym w powiązaniu z klasyfikacją pojazdów w układzie odpowiadającym Nomenklaturze Scalonej ( CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, nie dokonując natomiast oceny karno – skarbowej poprzez pryzmat strony podmiotowej tj. możliwości przypisania oskarżonemu winy umyślnej, a tym samym wypełnienia wszystkich znamion zarzucanego mu przestępstwa.

Świadkowie przedstawili okoliczności zakupu pojazdów.

Pierwszy świadek J.M. wskazał, że dokonał rejestracji samochodu marki V. (…) jako samochód ciężarowy, zgodnie z zapisem w dokumentacji niemieckiej, a Wydział Komunikacji nie zgłaszał zastrzeżeń w tym zakresie. Samochód był zarejestrowany jako pick-up 2 osobowy, posiadał tylną kanapę z pasami bezpieczeństwa oraz przegrodę za drugim rzędem siedzeń. Przyznał, iż samochód przerejestrował następnie na osobowy, ale dopiero po tym, jak w trakcie interwencji Policji, zwrócono mu uwagę, że wozi dziecko na tylnej kanapie, podczas gdy porusza się samochodem ciężarowym, który nieprzeznaczony jest do przewozu osób z tyłu, dlatego też przy następnym OBT poprosił o rozszerzone tego BT, aby przerejestrować samochód na osobowy.⁶

Drugi świadek K.K. wskazał, że kupił pojazd marki A. (…), który posiadał dwa miejsca siedzące z przodu, a przestrzeń towarowa była odgrodzona od przestrzeni osobowej. Świadek potwierdził, że zamontował później pasy bezpieczeństwa i siedzenia. Samochód miał cenę rynkowa, został zapewniony że kwestie podatkowe są uregulowane.

W tym miejscu wskazać należy, iż w procesie karnym oskarżyciel publiczny musi wykazać zgromadzonym materiałem dowodowym świadomość bezprawności działania każdej osoby oskarżanej. W realiach przedmiotowej sprawy oskarżyciel publiczny nie potrafił wykazać, iż oskarżony przedsiębiorca G.K. miał pełną świadomość, że:

• sprzedaje samochody osobowe, a nie samochody ciężarowe,
• czyni to celem uniknięcia podatku akcyzowego.⁷

Zdaniem tego Sądu, oskarżyciel publiczny dostarczył jedynie dowody wskazujące, iż w/w samochody faktycznie zostały wyprodukowane jako samochody osobowe oraz przedstawił swoją ocenę faktów, iż późniejsze przekształcenie – przystosowanie w/w samochodów do przewozu ładunków i zarejestrowanie ich na terenie Niemiec jako samochodu ciężarowe, a także zakwalifikowanie w/w samochodów przez insp. Uprawnionych Diagnostów Samochodowych na terytorium Polski jako samochody ciężarowe w myśl przepisów Ustawy Prawo o ruchu drogowym – nie ma zdaniem oskarżyciela publicznego żadnego znaczenia z punktu widzenia pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności karnej.⁸

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy istotny jest również fakt niespójności przepisów prawa obowiązujących w porządku prawnych, na podstawie których można dokonać odmiennej interpretacji, czy dany pojazd jest samochodem ciężarowym, czy też osobowym. Brak systemowego rozwiązania w powyższym zakresie w ocenie sądu nie może obciążać oskarżonego. Skoro oskarżony dokonał oceny rodzaju samochodu zgodnie z obowiązującą Ustawą Prawo o ruchu drogowym, to miał prawo przypuszczać, iż podporządkowując się w/w ustawie działa zgodnie z prawem.⁹

Mając powyższe na uwadze uznać należy, że zgromadzony w sprawie materiał nie daje podstaw do przyjęcia, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu umyślnie, tj. zgodnie z art. 4 § 2 k.k.s. mając zamiar bezpośredni jego popełnienia. Oskarżyciel publiczny nie przedstawił bowiem dowodów wskazujących na winę umyślną oskarżonego odnośnie poszczególnych naruszeń przepisu z art. 54 § 1 i 2 k.k.s , a tym samym mając na uwadze treść art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. sąd uniewinnił G. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Przełożył na język zrozumiały dla mas

oraz skrócił dla Was

dP

—————–