NIEZNAJOMOŚĆ PRAWA SZKODZI, BYWA ŻE POTRÓJNIE

Nieznajomość obowiązującego nas Prawa szkodzi. Nawet wówczas, a może nawet szczególnie wówczas, gdy przez Sądem reprezentuje nas profesjonalny (???) pełnomocnik. Bo w takich przypadkach szkodzi potrójnie:

1. Świadczy o tym, że jesteśmy laikami prawnymi, choć zdaliśmy jakieś egzaminy przed państwowym organem,

2. Oznacza, że nie tylko my jesteśmy laikami, ale także ci, którym zaufaliśmy wybierając ich w charakterze swojego pełnomocnika prawnego.

3. Pozbawia nas środków finansowych, które niepotrzebnie wydaliśmy na prawnego pełnomocnika, który nie miał właściwych kompetencji.

27 sierpnia 2025 r. WSA w Poznaniu rozpatrywał skargę naszego kolegi G. G. na decyzję SKO z 17 kwietnia 2025 r., w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty samochodowego do wykonywania BT pojazdów na SKP i postanowił odrzucić tę skargę (sic!). Nasz kolega przegrał swoją sprawę z tak prozaicznych powodów, że . . . . . . – brak mi słów! Choć był reprezentowany przez – zdawać by się mogło – profesjonalnego pełnomocnika (?) – sic!

Chodzi o to, że nasz kolega (skarżący) wniósł swoją skargę za pośrednictwem adresu doręczeń elektronicznych organu (e-doręczenia), dokonując tej czynności procesowej w dniu 9 czerwca 2025 r. Zaś zaskarżona przez niego decyzja organu II instancji została mu doręczona w dniu 24 kwietnia 2025 r.

Więc WSA w Poznaniu uznał, że ta skarga jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu, gdyż:

• wniesiona została po terminie 30 dni,

• w niewłaściwej formie¹, bo za pośrednictwem adresu doręczeń elektronicznych organu (e-doręczenia) i z pominięciem organu, którego działanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 p.p.s.a.).²

Warto wiedzieć, że elektroniczna skrzynka podawcza spełniająca standardy określone i opublikowane na ePUAP przez ministra właściwego do spraw informatyzacji nie jest tożsama z jakimkolwiek adresem elektronicznym (por.: postanowienie o sygn. akt III SAB/Wr 17/24).

Nasz (skarżący) kolega, zastępowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł skargę za pośrednictwem usługi doręczeń elektronicznych, która w sądach administracyjnych jeszcze nie jest dostępna. Albowiem stosownie do art. 155 ust. 7 ustawy z dnia 18 listopada 2020 r. o doręczeniach elektronicznych³ sądy są obowiązane stosować przepisy tej ustawy w zakresie doręczania korespondencji z wykorzystaniem publicznej usługi rejestrowanego doręczenia elektronicznego lub publicznej usługi hybrydowej od dnia 1 października 2029 r. (sic!), o czym nie wiedział ani nasz kolega, co jest trochę zrozumiałe, ani jego pełnomocnik, co już jest mniej zrozumiałe!⁴

O czym świadczy ta sprawa?⁵

W związku z tym, że ten i taki przypadek nie jest pierwszym na tym terenie, to czy należy założyć, że atrybut „poznańskości”, będący synonimem fachowości, profesjonalizmu i rzetelności uległ już całkowitej degradacji?

A może to źle świadczy bardziej o nas, niż o naszym (?) lub naszych (?) pełnomocnikach procesowych?

Ale w kontekście tej sprawy jedno jest pewne: nieznajomość Prawa szkodzi, a nawet bardzo szkodzi. Czy w związku z tym nie należy przyłożyć się do realizacji tej starej europejskiej koncepcji, którą znamy od 2014 r. (Nasza Rewolucyjna Dyrektywa nr 45), a która nakazuje coroczne szkolenie naszego zawodowego środowiska, o czym przez ostatnią dekadę zapomnieli lenie z MI/DTD (resortu transportu) wraz z liderami naszych branżowych organizacji?

Ja nie ukrywam faktu, że moja osobista koncepcja tych szkoleń zakłada, że będą one przeprowadzane obowiązkowo i dla wszystkich zatrudnionych na SKP:

• po każdej, choćby nawet najmniejszej zmianie obowiązującego nas Prawa. A to w celu wyjaśnienia istoty zmiany danego przepisu prawa oraz wszystkich możliwych konsekwencji, wynikających z danej zmiany.

• Powyższe będzie uzupełniane o obowiązkowe treści, które będą wynikały z programu przyjętego i zaakceptowanego przez całe nasze środowisko.

• Powyższe musi być uzupełniane o aktualne orzeczenia stosownych organów w naszych sprawach, jak w w/w przypadku.

Bo jak sami sobie nie pomożemy, to nikt nam nie pomoże, nawet profesjonalny pełnomocnik, któremu przecież było zapłacone za wiedzę, a nie za „niewiedzę”.

Trzymajmy się

dziadek Piotra

– – – – – – – – – – – –