Jestem z Norwegami.

Dawnymi czasy, ludzi z nadmiarem agresji, frustratów, szaleńców i straceńców wcielano do wojska. Walczyli na wojnach, gdzie niejednokrotnie zostawali bohaterami.

Teraz, gdy zabrakło nam wojen nie bardzo wiadomo, jak chronić sie przed podobnymi osobnikami. Szkoda, że  sport, jako naturalna forma rywalizacji i rozładowania agresji nie wszędzie cieszy się należytym zainteresowaniem społeczeństwa i władz.
Bo w tej sytuacji – obowiązek ochrony słabszych, w tym dzieci – jedynym sensownym rozwiązaniem pozostaje rozbudowa sytemów policyjnych i zwiększenie inwigilacji poszczególnych członków i oraz całych grup europejskiego  społeczeństwa.

A poza wszystkim, każdy z nas ma coś do zrobienia. Przekonujmy, że wszelkie ekstremizmy prowadzą na manowce, są szkodliwe. Trwanie przy własnych przekonaniach i za wszelką cenę nie jest dobrym rozwiązaniem. Zawsze warto posłuchać innych i zastanowić się, czy czasem osoba, z którą rozmawiamy nie ma odrobiny racji….

Gdyby ten wstrętny morderca dzieci w Norwegii był wychowywany w przekonaniu, że nie wolno za wszelką cenę realizować własnych przekonań, że trzeba szanować przekonania innych osób, to do tej tragedii by nie doszło.

Więc apeluję o kompromis i zasypywanie wszelkich rowów i sporów.
O kompromis, który wynika z przekonania, więc nie jest słabością.
O kompromis, będący sztuką życia.

dziadek Piotra – dziś Norweg!