Dacie wiarę?

Bo, gdy kiedyś pilnie szukałem pracy to jeździłem od miasta do miasta i chodziłem od SKP do SKP. Ale także zdarzało mi się telefonować. Jeden taki telefon pamiętam szczególnie….

Bo odebrał jakiś gość i wydawał się tak ważny, że nawet się nie przedstawił, choć ja się na wstępie przedstawiłem z nazwiska. Po paru słowach zapytał mnie bez ogródek, ile mam lat. Tak mnie zaskoczył tym osobistym (dla mnie) pytaniem, że zamiast powiedzieć mój wiek powiedziałem mu datę mojego urodzenia (ja już przecież stary jestem i nie potrafię tego tak szybko przez telefon policzyć. A niech tam, niech sam sobie liczy).

On się jakoś tym nie strapił za bardzo, gdyż odpalił na to, że on (chyba właściciel SKP) potrzebuje „ludzi z przyszłością„(!). Chyba przez chwilę nic nie mówiłem z lekka zaskoczony, więc dodał: …”no młodych”.

Bąknąłem jakieś podziękowanie i spłoszony odłożyłem słuchawkę………

Jednak po chwili zdenerwowałem się na siebie, że tak łatwo poddałem się. Przecieś ten gburowaty szef lub właściciel SKP dał mi do zrozumienia, że z uwagi na mój wiek:

• ja już nie mam przed sobą żadnej przyszłości,
• moje życie już nie ma sensu!
• Przyszło mi już tylko zdechnąć pod płotem, jak psu bezdomnemu!
• Że to już oto nadszedł mój koniec.

To cham jeden i burak – powiedzcie sami!

Jak tak można drugiemu człowiekowi. To musi być już koniec świata, bo takie buractwo się wśród właścicieli SKP pleni.

Dziadek Piotra