Aż strach pomyśleć . . .

Bo podobno stres też potrafi zabić…Przed paroma dniami gadaliśmy sobie z kolegą o tym i o owym, i o niedolach naszej pracy. Gdy w pewnej chwili usłyszeliśmy o wypadku busa pod Warszawą. Siłą rzeczy weszliśmy na poważne tematy. I wówczas doszliśmy do wniosku, że nasze niedole to pikuś, a nawet mały pikuś.

Bo zaczęło się od wspominania katastrofy w Grenoble i stresu diagnosty, który jako ostatni robił BT feralnego autobusu, który z ludźmi stoczył się w przepaść.
Czy można stres diagnosty po usłyszeniu o tej tragedii porównać ze stresem rodzin zabitych i rannych? Nie, nie, nie! Jeśli BT zrobił sumiennie!

Potem zeszliśmy na wypadek autobusu, który wjechał w przęsło wiaduktu w okolicach Berlina. Być może, że diagnosta wykonujący ostatnie przed wypadkiem OBT przeżywał jakiś rodzaj stresu, gdy z mediów dowiedział się o skali tej tragedii. Ale wielkość jego stresu nie można porównywać – i nie wolno – ze stresem rodzin i przyjaciół pokrzywdzonych. Nawet, jeśli do wykonanego BT można by mieć jakieś zastrzeżenia.

Na koniec mówiliśmy o wypadku busa pod Warszawą. Omawiając najczęstsze próby usprawiedliwiania usterek lub ich ukrywania przez posiadaczy busów siłą rzeczy wspomnieliśmy i o koledze diagnoście, który musi przeżywać fakt, że jako ostatni wpił BT do dowodu rejestracyjnego feralnego busa. Ale porównywanie stresu naszego kolegi ze stresem rodzin i sąsiadów tych dwóch małych wsi byłoby nie na miejscu.

Tym niemniej warto przypomnieć sobie te trzy przypadki, gdy przystępujemy do naszego kolejnego BT. Może warto unikać przyszłych stresów! Po co znowu mamy się denerwować, gdy usłyszymy o jakimś wypadku w naszej okolicy.

Ale nasze zdenerwowanie to pikuś, a nawet mały pikuś. Bo gdyby nie daj Boże przyszło to najgorsze, i ta odpowiedzialność karna…
Więc proszę, chrońmy nas i nasze sumienia. Nasze decyzje mają wagę życia lub śmierci, kalectwa lub zdrowia.

Dbajcie o siebie i nie narażajcie się na przyszłe stresy!

Prosi
Dziadek Piotra