20 LAT MINĘŁO, JAK JEDEN DZIEŃ

Mamy to! Czyli, 20 lat porażek (z odrobiną sukcesu) minęło, jak jeden dzień.

Właśnie weszliśmy w okrągłą rocznicę 20 lat od momentu, gdy podjęto decyzję o dość radykalnej zmianie systemu badań technicznych (BT) pojazdów w Polsce. A efektem tej zmiany było powstanie nowego i prywatnego segmentu na naszym rynku, jakim były nasze Podstawowe i Okręgowe Stacje Kontroli Pojazdów (SKP).

Jest sprawą poza dyskusją, że ten wówczas nowy w Polsce system BT, jak w przypadku każdej nowości/nowinki, miał prawo generować pewien zakres kłopotów, nieprawidłowości, niezrozumienia idei funkcjonowania i niezrozumienia dla sposobu realizacji zakładanych celów.

Ale nikt nie zakładał, że taki początkowy „kłopot” może trwać całe 20 lat . . . . . . . .

Początkowo, do pierwszych ok. 5 lat funkcjonowania naszej branży, sytuacja gospodarcza dla podmiotów, które podjęły wyzwanie i zainwestowały w SKP była dobra i bardzo dobra. Zaowocowało to stale rosnącą ilością SKP wraz z powstaniem mitu (nieomal gorączka złota?) o branży mlekiem i miodem płynącej.

I tak to jakiś czas trwało.

Ale ten sielski obrazek stworzenia tego nowego segmentu na motoryzacyjnym rynku, jakim była branża SKP obarczony był też – niestety! – grzechem pierworodnym. Ten grzech wynikał z faktu, że twórcy naszych nowych rozwiązań prawnych w ustawie PoRD stanęli jakby w rozkroku. Nieznajomość podstaw obowiązującego prawa oraz niedostatki intelektualne spowodowały, że nie potrafili jasno określić celów, które zamierzali osiągnąć. A to zaowocowało faktem, że do tych celów nie dostosowano stosownych rozwiązań prawnych. Także takich, które będą uwzględniać naszą, choć europejską i polską, to jednak nieco (?) wschodnią specyfikę kulturową.

W ten sposób powstał obecny także legislacyjno-prawny potworek, który przez te 20 lat, pomimo corocznych zmian oraz bardziej i mniej głupich poprawek, nieustająco generuje patologię, chaos interpretacyjny, niezrozumienie istoty funkcjonowania SKP.

Nie mogło być dobrze także dlatego, że w 2004 roku dla tej nowej branży nie przygotowano stosownej i nowej kadry. Bez odpowiednio przygotowanych Ludzi wdrożenie tak nowatorskiego projektu na naszym wówczas siermiężnym rynku motoryzacyjnym było jakby rzuceniem się z motyką na słońce. Zresztą ten problem z przygotowaniem odpowiedniej kadry dla naszych SKP ciągnie się – niczym smród za wojskiem Napoleona – przez cały ten okres ostatnich 20 lat. W tym zakresie pozostajemy daleko w tyle za innymi Kolegami w UE, którzy korzystają nie tylko z niezależności zawodowej na swoich SKP od bardzo wielu lat, ale także mają dostęp do bezpłatnych szkoleń, które uzupełniają ich wiedzę zawodową stosownie do postępu technicznego w branży. Tej wiedzy nie zastąpią okresowe i płatne szkolenia, które bez obowiązku powszechności adresowane są jedynie do małej części środowiska zawodowego Uprawnionych Diagnostów Samochodowych.

W ten sposób mamy też to obecne „rekordowe” 20 lat bez waloryzacji Cennika BT, które jest jakby zwieńczeniem urzędniczej niekompetencji lub ilustracją złej woli w funkcjonowaniu naszej branży. I jeśli dość wygodnie jest tu przerzucić ciężar odpowiedzialności za ten stan na urzędników DTD (resortu transportu) i MI, to nie od rzeczy będzie wspomnieć też o negatywnej roli właścicieli SKP oraz naszych branżowych organizacji w tym zakresie. Błędne wybory w zakresie szukania wsparcia dla naszych SKP¹, nieuwzględnianie słusznych postulatów własnych pracowników, uzależnienie rozmów z decydentami od politycznych poglądów, to wieloletni kanon popełnionych błędów.

To wszystko nie mogło się dobrze skończyć, więc tym samym osiągnęliśmy to, co mamy. W tym ciągłym rozgardiaszu i bałaganie, te ostatnie 20 lat minęło, jak jeden dzień!

Czy jest jakaś nadzieja?

Kolega przysyła mi – nieco (?) złośliwy? – sms z pytaniem, dlaczego „nasz?” Tusk jeszcze nie załatwił nam waloryzacji?

Ja nie potrafię na to pytanie odpowiedzieć. Może Wy potraficie?

Jednakowoż uważam, że to pytanie powinno być skierowane do naszych branżowych organizacji.²

Trzymajmy się w tym Nowym 2024 Roku z nadzieją na poprawę

dziadek Piotra

– – – – – – – – – – – –