KOLEJNI DWAJ KOLEDZY BEZ UPRAWNIEŃ

Kolejnych dwóch kolegów bez uprawnień (znowu dwa przegrywy?). Czyli daremna walka, niepotrzebny stres, daremnie zmarnowany czas i pieniądze. I bez szans na odwołanie do Sądownictwa UE (sic!)!

Jeden kolega w Kaliszu¹, gdzie nie pomogło nawet odwołanie do NSA.² Drugi przypadek miał ostatnio miejsce w Gorzowie Wlkp., także bez nadziei na sukces.³

I w tym kontekście dziwni mnie zdziwienie niektórych pracodawców, że na naszym rynku jakoś (nagle?) nie ma pracowników dla SKP – choćby także nieco (?) zdziwionych tą obecną sytuacją (?).

1/.

Sprawa z Kalisza zaczęła się 08 maja 2019 r., gdy WSA w Poznaniu rozpatrywał sprawę ze skargi naszego kolegi na decyzję SKO w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej w sprawie cofnięcia uprawnień do wykonywania BT pojazdów, po wznowieniu postępowania oddalił tę skargę.

Już wcześniej tamtejsze SKO (tradycyjnie dla tej instytucji stojąc po stronie urzędników?) także odmówiło uchylenia takiej decyzji.

Istotą tego postępowania były proceduralne niuanse, związane z próbą wznowienia postępowania oraz koniecznością przestrzegania terminów administracyjnych, a nie merytoryczne kwestie związane z wykonywaniem naszego zawodu.

Także NSA nie przychylił się do argumentów prezentowanych przez naszego kolegę (wspieranego pełnomocnikiem prawnym) i w dniu 7 marca 2023 r. – oddala skargę kasacyjną. W ten sposób nasz kaliski kolega ostatecznie przegrał.

2/.

Druga i także przegrana niedawna sprawa, związana z kolejnym pozbawieniem uprawnień odbyła się 27 lutego 2023 r. Nasz kolega (o inicjałach Z.W.) złożył skargę na decyzję SKO w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty samochodowego do wykonywania BT na SKP.

Także ta sprawa nie dotyczyła merytorycznych problemów wynikających z naszej pracy. Jej istotą było złamanie procedury prawno-administracyjnej poprzez nie uiszczenie stosownych opłat od złożonego wniosku w określonym prawnie terminie.⁴

Zastanawiając się nad przyczynami naszej kolejnej porażki widzę oczyma wyobraźni, jak wielu naszych kolegów od razu ucieszy się z cudzego nieszczęścia. Będą o tej sprawie myśleć jedynie przez pryzmat własnej kieszeni (niedobory kadrowe powodują automatyczną potrzebę podnoszenia wynagrodzeń, aby ustrzec firmę przed ucieczką pracowników do konkurencji, która kusi wyższą pensją). Bo wielu z nas nie potrafi rozpatrywać branżowych problemów w jego szerszym kontekście, czyli w jego rzeczywistej złożoności, gdzie nie ma miejsca na proste i prostackie rozwiązania lub na wyłącznie dwie barwy: białą lub czarną.

Zaś z drugiej strony jakoś nie widzę zdecydowanych ruchów branżowych pracodawców do zadzierzgnięcia wzajemnej współpracy, jak choćby w celu przeciwdziałania niekorzystnym tendencjom na rynku pracy. Ja rozumiem, że codzienne kłopoty związane z funkcjonowaniem każdej firmy potrafią być przytłaczające (koszty, obroty, konkurencyjne otoczenie, itd., itp., et’cetera) – ja to wiem. I musi przyjść dopiero ten krytyczny moment, gdzie znajdzie się czas na właściwą refleksję o tym, co trzeba zrobić i jakimi metodami.

Ale w wielu przypadkach ta refleksja przychodzi za późno, co widać po dużej ilości zawieszanych i upadających firm w Polsce.

Więc jak to będzie?

Pożegnanie z tymi dwoma kolegami bez żalu?

Trochę nie wierzę, gdy czytam już kolejne i kolejne ogłoszenia o poszukiwaniu pracowników na SKP. Więc może zamiast podkradać sobie pracowników na SKP lepiej zacząć wzajemną współpracę w celu poprawy tej sytuacji – nim będzie za późno!

Ale mam też i wątpliwości, czy my w ogóle potrafimy współpracować.

Ale trzymajmy się (!)

dziadek Piotra

– – – – – – – – – – – –