NASZ KOLEGA W ZORGANIZOWANEJ GRUPIE PRZESTĘPCZEJ

Nasz kolega w zorganizowanej grupie przestępczej, która ma na koncie liczne włamania, kradzieże, kradzieże samochodów, przebijanie nr VIN, łapówki, oszustwa, itd., itp., et’cetera.¹

Ta stara/nowa (?) sprawa jest o tyle ciekawa, że możemy tu postawić dwa ważne pytania:

• dlaczego ten wyrok upubliczniono dopiero po dekadzie?

• czy ten kolega powrócił do naszego zawodu?

A po uzyskaniu/ustaleniu odpowiedzi musimy zastanowić się, co te odpowiedzi oznaczają dla całego naszego środowiska zawodowego.

 

Ostateczny wyrok w sprawie zorganizowanej grupy przestępczej zapadł przy udziale Piotra Stachurskiego, Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Łodzi, delegowanego do Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi, po rozpoznaniu jej w dniu 18 września 2012 r.² A więc upłynęło już trochę czasu od tej sprawy. Może Wy domyślacie się, dlaczego dopiero teraz opublikowano ten wyrok?

Na ławie oskarżonych usiadło wówczas 25 oskarżonych, a wśród nich nasz kolega o inicjałach R. D., którego oskarżono z art. 271 §1 i 3 kk³ w zw. z art. 65 kk⁴;

Na skutek apelacji wniesionych także przez obrońcę naszego oskarżonego kolegi R. D. – od wcześniejszego wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 21 stycznia 2011 r., sygn. akt XVIII K 93/08, Sąd Apelacyjny uznał ją za oczywiście bezzasadną i skazał na karę łączną roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 40 stawek dziennych po 50 złotych każda.

Wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności zostało warunkowo zawieszone.

Obrońca oskarżonego naszego kolegi R. D. zaskarżył wyrok wobec niego w części – co do zarzutów z punktów 338 i 339 i zarzucił, cyt.:

„

1) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie przepisu art. 410 k.p.k. przez oparcie ustaleń faktycznych na jedynym dowodzie przeprowadzonym w postępowaniu i jedynym powołanym w uzasadnieniu wyroku, to jest zeznaniach R. L.; przyjęcie do ustaleń faktycznych wyroku, ustaleń nie mających oparcia w jakichkolwiek dowodach przeprowadzonych w postępowaniu i ujawnionych w nim, tj. rzekomo wytworzonych przez oskarżonego i materialnie istniejących, a nazywanych w zarzutach aktu oskarżenia zaświadczeniami o dopuszczeniu pojazdu do ruchu na terenie RP; istnieniu tych dokumentów autorstwa oskarżonego w postępowaniu administracyjnym mającym na celu rejestrację pojazdów,

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia mających wpływ na jego treść, wyrażających się brakiem przeprowadzenia możliwych do przeprowadzenia dowodów powodujących kontrolę zeznań świadka R. L., przez zażądanie dokumentacji ze Starostwa Powiatowego w T., która rzekomo została wytworzona przez R. D. i która rzekomo posłużyła do rejestracji pojazdów, wskazanych w zarzutach 338 i 339; przez ustalenie czy w związku z dokonaniem rzekomego przeglądu pojazdów stacja diagnostyczna (…) przyjęła obowiązkową opłatę administracyjną w kwocie po 200,00 zł i odprowadziła ją zgodnie z obowiązującą procedurą na rzecz Starostwa Powiatowego w T.; zażądanie dokumentacji stacji diagnostycznej (…), dokumentacji rejestracyjnej przeglądu pojazdów wymienionych w zarzutach 338, 339, bądź twardych dysków z rejestracją przeglądów i przyjęciem opłat za przegląd,

3) obrazę przepisów prawa materialnego – art. 271 §3 k.k. – przez błędne kwalifikowanie przyjęcia opłaty obowiązkowej za przegląd pojazdu i odprowadzenie jej na rzecz starostwa powiatowego, jako zachowania z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej i wyczerpującego znamię kwalifikowane, opisane w tym przepisie.”

W oparciu o powyższe obrońca wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd pierwszej instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego R. D.

„Apelację obrońcy oskarżonego R. D. należało uznać za oczywiście bezzasadną. Wbrew stanowisku autora apelacji sąd I instancji procedując w niniejszej sprawie nie dopuścił się w zakresie czynów przypisanych w/wym. oskarżonemu obrazy przepisów postępowania (art. 410 k.p.k.), błędu w ustaleniach faktycznych, a także obrazy przepisów prawa karnego materialnego (art. 271§3 k.k.). Podnoszone przez autora apelacji zarzuty w realiach niniejszej sprawy należy uznać za typową polemikę z prawidłowymi ustaleniami oraz oceną materiału dowodowego dokonaną przez sąd I instancji. Słusznie postąpił sąd meriti nie dając wiary wyjaśnieniom oskarżonego R. D., w których zaprzeczał on wystawieniu nierzetelnych zaświadczeń o dopuszczeniu do ruchu samochodów m. (…) i (…).

W ocenie sądu apelacyjnego nie ma racji obrońca oskarżonego podnosząc, iż jednostkowy dowód w postaci zeznań R. L. nie jest wystarczającym dowodem do stwierdzenia winy oskarżonego D. w zakresie przypisanych mu czynów przestępnych zwłaszcza, iż przepisy kodeksu postępowania karnego nie ujmują tak tej kwestii. Dyrektywy zasady swobodnej oceny dowodów wymagają jedynie, aby sąd meriti ukształtował swoje przekonanie co do przebiegu zdarzenia na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenionych swobodnie, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Dokładna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, iż w odniesieniu do czynów przypisanych w/wym. oskarżonemu sąd I instancji sprostał obowiązkowi dokonania swobodnej oceny dowodów zgodnie z wymogami przepisu art. 7 k.p.k. Niezależnie od tego nadmienić należy, iż obciążające oskarżonego R. D. depozycje R. L. znajdują potwierdzenie w dokumentach związanych z udzieleniem umów kredytowych dotyczących przedmiotowych samochodów, a ponadto także w znajdującym się na k. 59 (tom III/31) zaświadczeniu o przeprowadzeniu badania technicznego M. (…) w dniu 30.10.2000r. podpisanym przez oskarżonego R. D. (zobacz także znajdujący się na k. 60, tom III/31 dokument identyfikacyjny pojazdu i znajdujące się w nim wpisy).

Nie ulega także wątpliwości, iż sąd I instancji zasadnie przyjął, że oskarżony R. D. zachowaniem swoim wyczerpał dyspozycję art. 271§1 i 3 k.k., a zatem nie znajduje również racjonalnego uzasadnienia podnoszony przez obrońcę zarzut naruszenia prawa materialnego, to jest art. 271§3 k.k. Dostrzec należy bowiem, iż oskarżony będąc uprawnionym diagnostą samochodowym był w zakresie zarzucanych mu czynów osobą uprawnioną do wystawienia dokumentu, jakim było zaświadczenie o dopuszczeniu pojazdu do ruchu na terenie Polski, co też uczynił oskarżony działając jednocześnie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, gdyż za wystawienie przedmiotowych dokumentów otrzymał pieniądze („łapówkę”), niezależnie od pieniędzy należnych za przeprowadzenie samych badań technicznych. Nie można także tracić z pola widzenia faktu, iż oskarżony wydawał nierzetelne zaświadczenia o dopuszczeniu pojazdów marki M. do ruchu, gdyż wskazywał w nich, iż przedmiotowe pojazdy mogą być dopuszczone do ruchu, podczas gdy faktycznie były to wraki samochodów.

Orzeczonej wobec oskarżonego kary i to zarówno za poszczególne czyny jaki i kary łącznej, a także środka karnego w postaci zakazu zajmowania stanowiska diagnosty pojazdów samochodowych na okres 3 lat, nie można uznać za rozstrzygnięcie rażąco niewspółmiernie surowe w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., albowiem sąd meriti orzekł karę oraz środek karny w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, zaś karę łączną orzeczono stosując zasadę częściowej absorpcji, zwłaszcza iż wykonanie łącznej kary pozbawienia wolności zostało warunkowo zawieszone na okres próby 3 lat.”⁵

Czy Wy rozumiecie, dlaczego ten wyrok upubliczniono dopiero w marcu tego roku? Czy to jest ten efekt „dobrej zmiany” w wymiarze sprawiedliwości, aby tak drastycznie łamać zasadę prewencji ogólnej nie ogłaszając wyroków na bieżąco?

Może chodziło o to, aby wszyscy zapomnieli już o tej sprawie, a nasz (?) kolega R. D. – bezproblemowo za strony tamtejszego nadzoru? – mógł już wrócić do naszego zawodu?

Pyta i pozdrawia

dziadek Piotra

– – – – – – – – – – –