DOM WSCHODZĄCEGO SŁOŃCA

„Dom wschodzącego słońca”

 

 

Już słońce zaszło w dali

i mgła się ściele do stóp.

Idziemy wciąż dalej i dalej,

tam, gdzie ciemność i chłód.

– – – – –

 

Zalane potem twarze

zmęczony pusty wzrok

szczeniacki świat naszych marzeń

padł zdeptany setką stóp.

– – – – – –

 

Nie raz nas los doświadczył,

nie raz byliśmy na dnie

lecz nikt się z nas nie skarżył,

bo nasz świat nie lubi łez.

– – – – – – –

 

Niewielu z nas pozostało,

a resztę zetrze czas,

by wrócić sił już za mało,

a zresztą świat przeklął nas.

– – – – – – –

 

Autor anonimowy,

ze studenckiego śpiewnika z początku lat 70′ 2019 r.

treść słów przywołałem z pamięci (dP).