RYZYKOWAĆ?

Ryzykować, gdy się jest chorym, gdy ma się Rodzinę i chorego Ojca oraz zaledwie 2.362,84 zł netto (na rękę)?

A może nie ma innej alternatywy?

Mam przed sobą dwa postanowienia WSA, w wyniku których naszym kolegom:

• wstrzymano wykonanie zaskarżonej decyzji¹,
• zwolniono od kosztów sądowych².

Postanowienia te w jakimś zakresie ilustrują naszą pracowniczą sytuację. Jak zapewne się domyślacie, w obu tych przypadkach chodzi o administracyjne postępowanie, którego celem jest pozbawienie uprawnień do wykonywania naszego zawodu za jakieś nasze (?) prawdziwe lub rzekome przewiny.

Pierwszy przypadek dotyczy zaskarżonej decyzji z 25 stycznia 2018 r., gdzie Samorządowe Kolegium Odwoławcze (SKO) w Opolu utrzymało w mocy decyzję Starosty Opolskiego z 24 października 2017 r. orzekającą o cofnięciu H. K. uprawnienia do wykonywania BT pojazdów.

Działający w imieniu naszego kolegi H. K. – radca prawny R. S. złożył wniosek o wstrzymanie wykonania opisanej decyzji uzasadniając, że zaskarżona decyzja pozbawia naszego kolegę (skarżącego) prawa do wykonywania zawodu insp. UDS-a, który stanowi stałe źródło jego dochodu. Ponadto, uwzględniając sytuację rodzinną i zdrowotną, brak wstrzymania zaskarżonej decyzji stanowi zagrożenie możliwości zaspokojenia podstawowych potrzeb egzystencjalnych Rodziny naszego kolegi. Na poparcie przedstawionych argumentów wskazano, że nasz kolega wraz z małżonką tworzy wspólne gospodarstwo domowe, którego źródłem utrzymania jest obecnie jedynie wynagrodzenie z tytułu świadczonej przez małżonkę pracy, tj. w wysokości 2.102,20 zł netto, bowiem decyzja pozbawiła skarżącego możliwości wykonywania zawodu (skarżący otrzymywał uprzednio wynagrodzenie w wysokości zaledwie 2.362,84 zł netto).

A z powyższego wynika, że małżonka naszego kolegi zarabia tylko o 200 zł mniej, choć nie posiada państwowych uprawnień do wykonywania swojego zawodu, a jej praca na pewno nie jest tak ciężka, jak nasza. Choćby przez to, że jest pozbawiona stresów wynikających ze zróżnicowanych interpretacji prawnych urzędników naszych urzędów w sąsiednich miejscowościach.

Ponadto, małżonkowie nie posiadają żadnego ruchomego, ani nieruchomego majątku, który można spieniężyć.

Zdaniem strony skarżącej, istotna dla oceny wniosku jest sytuacja materialna Rodziny skarżącego, w tym okoliczność ponoszenia niezbędnych wydatków miesięcznych na utrzymanie mieszkania i członków rodziny, które to wydatki kształtują się na poziomie 900 zł (opłaty lokalowe), koszty leczenia małżonków (nasz kolega-skarżący jest osobą schorowaną i wymaga specjalistycznego leczenia) – 700 zł oraz wsparcie na koszty leczenia rodziców skarżącego – 250 zł.

Reasumując, skarżący na utrzymanie mieszkania oraz na niezbędne wydatki związane ze stanem zdrowia ponosi 2.130 zł, co biorąc pod uwagę obecnie uzyskiwaną wysokość dochodu rodziny, stanowi to zagrożenie jej egzystencji.

Na poparcie przedstawionych argumentów załączono do akt sprawy skany zaświadczeń od pracodawców skarżącego i jego małżonki o wysokości uzyskiwanego dochodu oraz pismo pracodawcy skarżącego o konieczności rozwiązania z nim umowy o pracę, wobec wydanej decyzji o cofnięciu uprawnień do wykonywania BT. To ciekawa postawa właściciela SKP z tym wypowiedzeniem, bo otwierająca furtkę do ewentualnego ustalania przyczyn przypadków naruszania Prawa na tej SKP i roli kierownictwa w tym zakresie.

W aktach znajdują się także skany rachunków i faktur z tytułu opłat lokalowych, składek ubezpieczeniowych na życie, zaświadczeń lekarskich, kart informacyjnych leczenia, oświadczenia ojca skarżącego o otrzymywanym przez niego wsparciu finansowym od syna, w wysokości 250 zł miesięcznie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu podało, że nie odniosło się do wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, bo . . . . (?). Ze strachu, niczym strusie schowali głowy w piasek, albo to przerosło ich intelektualne możliwości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu postanowił, że wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji podlegał uwzględnieniu.³

Uwzględniając powyższe Sąd uznał, że cofnięcie uprawnień, na podstawie których skarżący wykonuje zawód insp. Uprawnionego Diagnosty Samochodowego i przeprowadza BT pojazdów, spowoduje wystąpienie przesłanek, o których mowa w powołanym wyżej art. 61 § 3 P.p.s.a. Profesja diagnosty determinuje generowanie zasadniczych i stałych dochodów zapewniających utrzymanie skarżącego i jego rodziny. Utrata uprawnień przez skarżącego doprowadzi zatem do przerwania zatrudnienia jako diagnosty, co może pozbawić go całkowicie dochodu, zwłaszcza w kontekście trudności w znalezieniu innego zatrudnienia z uwagi na stan zdrowia skarżącego i jego wiek (por. postanowienie NSA z dnia 30 października 2014 r., sygn. akt II GSK 2487/14).

W ocenie Sądu, podniesione okoliczności sprawy stanowią wystarczającą przesłankę do stwierdzenia, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia wnioskodawcy znacznej szkody lub wyrządzenia trudnych do odwrócenia skutków⁴.

A ja wracam do pytania, czy w takiej sytuacji życiowej i materialnej warto było ryzykować utratę uprawnień?

Gdyby nie wiązało się to z łamaniem Prawa, to moja odpowiedź brzmi tak, Tak TAK! Bo w Lidlu bądź w Netto więcej zapłacą i nie będą wymagali jakichś dziwnych uprawnień.

I Pozdrawiam

dziadek Piotra

– – – – – – – – – – –