PROMOCJE NA SKP – ZDANIEM SM

Rate this post

Niech to nikogo nie złości, czyli trochę polemicznie, bo mam wątpliwości. Bo właśnie przeczytałem sobie ostatni egzemplarz Serwisu Motoryzacyjnego nr 4/2021.

Moją szczególna uwagę zwróciły dwie sprawy poruszane w tym naszym miesięczniku.

I. Promocje na SKP.

Pierwsza z tych spraw dotyczy kwestii promocji, gadżetów, upustów i rabatów, które to zagadnienia poruszył w swoim tradycyjnym „wstępniaku” Pan Krzysztof Trzeciak, który jest Redaktorem Naczelnym Serwisu Motoryzacyjnego (str. 4). Stwierdził, że ten problem jest dość powszechny w naszej branży oraz mocno podkreślił, że PISKP nie popiera takich promocji, ponieważ naruszają zasady konkurencji.

No dobrze, pełna zgoda. Tylko . . . . .

Bo zasadne jest tu pytanie, jeśli nie popieramy, to co w tej sprawie zrobiliśmy, prawda? Więc co Izba w tej sprawie konkretnego zrobiła? Niestety, nie mamy tu dobrej odpowiedzi na tak postawione pytanie.

Ale po kolei, bo potem jest bardzo ciekawy przykład sprawy sądowej, zainicjowany w podobnej sprawie w Niemczech, która to sprawa zakończyła się polubownie, albowiem niemiecka SKP należąca do TUV zdeklarowała się, że już nigdy więcej nie będzie stosowała takich (niecnych?!) praktyk. Po tej sprawie w Niemczech przyjęto praktykę, że dozwolone są podarunki o niewielkiej wartości, np. częstowanie filiżanką kawy w oczekiwaniu na BT na SKP.

No fajnie, no super, tyle, że . . . .

Przecież Niemcy sobie ten problem jednak rozwiązali, w przeciwieństwie do nas. Bo u nich można jedynie częstować kawą, a nie np. losować samochodów, motocykli i rowerów, z czym mamy przecież do czynienia w Polsce. A bon na 5 litrów paliwa czasem nie przewyższa kosztu filiżanki kawy, choćby nawet niemieckiej?

Ponadto, musimy zwrócić uwagę na to bardzo mocno, że tam wytoczono w tej sprawie jednak proces sądowy. A my, choć mamy Prezesa PISKP z doktoratem z Prawa, to takiego procesu sądowego nawet nie próbowaliśmy zainicjować, choćby werbalnie (słownie), już nie mówiąc/pisząc o deklaracji pisemnej w formie uchwały Rady Izby czy Walnego Zebrania. Choć jestem święcie przekonany, że właśnie większość właścicieli SKP (niezależnie od przynależności) jest gotowa wesprzeć taką inicjatywę!

Ale wracając do głównego wątku tego wstępniaka, to całą ideę tego zagadnienia w tym wstępniaku burzy ostatnie zdanie, cyt. „Jak widać problem „promocji” w SKP jest nierozwiązywalny nawet na poziomie europejskim.”

No, ale zaraz, zaraz . . . .

Czy Niemcy, to cała Unia Europejska. W każdym kraju UE rozwiązano ten problem na wzór niemiecki? A jeśli tak, to co stoi na przeszkodzie, aby przyjąć to rozwiązanie także w Polsce?

Bo to ostatnie zdanie „wstępniaka” brzmi bardzo pesymistycznie, depresyjnie i sugeruje, że z tą sprawą nie da się już nic a nic zrobić. Więc ja pozwolę sobie zaprotestować uważając, że możemy pójść nawet dalej niż Niemcy i zakazać częstowania kawą (choć taki postulat może być zbyt daleko idący).

Ponadto, przecież właśnie wyjaśniliśmy sobie wyżej, że Niemcy jednak ten problem jakoś rozwiązali, w przeciwieństwie do nas, gdzie panuje tylko „wolna amerykanka”.

I dalej analizując ten problem, to warto zastanowić się nad tym, że jeżeli właśnie Niemcy mają być naszym jedynym wzorcem, to dlaczego nie postulujemy sięgnięcia głębiej do niemieckich wzorców funkcjonowania naszej branży, na przykład w odniesieniu do niezależności zawodowej tamtejszego inspektora wykonującego BT na ich SKP.

Mam takie nieodparte wrażenie, że to pesymistyczne zakończenie tego „wstępniaka”, ma być usprawiedliwieniem ze strony PISKP, że nic w tej sprawie nie zrobiono, bo nic się nie da zrobić, gdyż w całej UE też tego problemu nie rozwiązano (co jest oczywiście lekkim nadużyciem ze strony W. Szan. Autora tego wstępniaka).

Bo, żeby jakąkolwiek sprawę rozwiązać, to nie wystarczy o niej mówić lub pisać. Trzeba zacząć coś wreszcie robić! A, jak ktoś nie wie, od czego zacząć, to proszę zapytać. Bo kto pyta, nie błądzi.1

No i wybaczcie, bo tak się rozpisałem, że o drugiej sprawie zapomniałem.

Ale, co się odwlecze, to nie uciecze. Więc do następnego polemicznego spotkania.

Dziadek Piotra

– – – – – – – – – – – –

1 Jak mówią starzy Nauczyciele: nie ten głupi uczeń, co nie wie. Głupi ten, co nie pyta.

Loading