Zmiany, zmiany . . .

Bo to człowiek stanowi zagrożenie, a nie myśl techniczna, nie maszyna.

Jednak postęp jest widoczny. Bo postęp dokonuje się poprzez szeroko pojęte zmiany w każdej dziedzinie, także w motoryzacji (kiedyś, w końcówce lat 80-tych jeździłem 18-letnim Trabantem, to było coś…, i nie był uważany nawet za  staruszka. Potem zmieniłem go na Malucha). Więc jestem za dokonywaniem zmian, i jak wiecie postuluję je od dawna.
Jestem za zmianami:

• w PoRD, poprzez jego uproszczenie a nie rozbudowę i gmatwanie (jeden z kolegów podpisujący się nickiem adam1501, jak mantrę cytuje Tacyta: „im bardziej chore państwo, tym więcej w nim praw”,
• w zakresie inicjowania ewentualnych zmian, poprzez wsłuchanie się w głosy skandalicznie pomijanego środowiska Uprawnionych Diagnostów Samochodowych, którzy nie są właścicielami SKP. A efekt tego już widać (i był do przewidzenia) – brak UDS-ów na rynku pracy,
• w zakresie polityki dokonywania ewentualnych zmian, czyli w określaniu priorytetów (np. NIE dla diagnosty-policjanta, NIE dla rozbudowy struktur administracyjnych nadzorujących pracę SKP, NIE dla diagnosty-urzędnika stojącego na straży jakiegoś interesu fiskalnego),
• w wymiarze bezpośrednim i dla dobra uprawnionych diagnostów samochodowych: nie zamykajcie się Koledzy dobrowolnie i dożywotnio na jednej SKP, zmieniajcie SKP najpóźniej raz na 3 lata.

Niektóre propozycje zmian zawarte w projekcie ustawy „o dopuszczeniu pojazdów do ruchu” też mają – wbrew pozorom, swój pozytywny aspekt. Możemy się gniewać na autorów tego projektu za niektóre propozycje. Jednakże prawdą też jest, że autorzy zmusili nas do myślenia o przyszłości naszego zawodu, do wymiany poglądów na ten temat, zapobiegając w ten sposób intelektualnemu marazmowi.

W PISKP dokonano zmiany na najważnieszym stanowisku. Jak wynika z lakonicznego komunikatu, nowe założenia do realizacji priorytetowych zadań wymagają nowego człowieka – być może . . . Wydaje się, że nie osiągnięto zakładanych celów, więc były uwagi do „jakości”. Wzrost „jakości” dokonuje się zasadniczo poprzez podniesienie umiejętności swoich i swojego otoczenia.
Ale też jest drugi sposób, gdy nie chcemy lub nie potrafimy uczyć się na błędach swoich i cudzych. Przypomnijcie sobie starą zasadę, że z czasem „ilość” samoistnie przechodzi w „jakość”. Ale warunkiem jest tak duże nagromadzenia jakiejkolwiek „ilości”, że przeleje przysłowiową czarę goryczy. Przykładem jest śnieżka i kula śniegowa o śr. 2 m. Rzucona dłonią ze szczytu śnieżka nie zostanie nawet zauważona. Kulę śniegową zepchniętą z zaśnieżonego szczytu zauważy wielu . . . .

Można więc było pójść dwiema drogami. Jak się wydaje nie wybrano żadnej . . .Ale szykują się zmiany, ciekawe w którym kierunku poprowadzi droga…

Jest też zasadne pytanie, czy jesteśmy przygotowani na zmiany? To nie tylko quady i „angliki”. To także hybrydy i pojazdy zasilane energią elektryczną ( w ciągu 10 lat – 10 % rynku!). To już się zaczęło. Czy szkoły samochodowe i wydziały na uczelniach wyższych już szkolą? Czy przyjaciele z MI także już pracują nad tym zagadnieniem?

Z nadzieją pozostaje

dziadek Piotra