PRZYWRACANIE UPRAWNIEŃ

Przywracanie cofniętych uprawnień diagnoście samochodowemu (nie mylić z diagnostą laboratoryjnym?), czyli każdy sędzia chce być Prof. Bralczykiem lub Prof. Miodkiem, choć nie mają ku temu stosownych kwalifikacji i wykształcenia. Interpretacje prawa dla odzyskania naszych uprawnień, po ich wcześniejszym cofnięciu na 5 lat – zgodnie z ustawą PoRD?

Sprawa ta ciągnęła się – niczym smród za wojskiem Napoleona – od 26 lutego 2015 r., gdy to nasz były kolega J.W. wystąpił do Starostwa Powiatowego w Pabianicach o zwrot uprawnień diagnosty samochodowego po ich cofnięciu decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego (SKO) w Pabianicach.¹

Pismem z 26 marca 2015 r. Starosta wezwał naszego byłego kolegę J.W. o uzupełnienie złożonej dokumentacji o dokumenty, wymagane przez art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm., – dalej: „ustawa PoRD”), tj.:

– oryginały potwierdzające wykształcenie techniczne i praktykę,

– oryginał potwierdzenia zdania egzaminu kwalifikacyjnego,

– oryginały potwierdzające odbycie wymaganego szkolenia.

31 marca 2015 r. J.W. przedłożył oryginały dokumentów: świadectwa pracy, dyplomu ukończenia szkoły średniej – technik mechanik, zaświadczeń o odbytych szkoleniach specjalistycznych w zakresie przeprowadzania badań technicznych (9 szt.), certyfikatów potwierdzających udział w konferencjach szkoleniowych dotyczących badań technicznych pojazdów (3 szt.), ale bez oryginału potwierdzającego zdanie egzaminu kwalifikacyjnego. Jednocześnie w swym piśmie wystąpił o wydanie duplikatu uprawnienia diagnosty w związku z zagubieniem oryginału uprawnienia.

26 kwietnia 2015 r. Starosta poinformował, że w związku z cofnięciem uprawnienia diagnosty duplikat uprawnienia nie może być wydany. Natomiast ponowne uprawnienie może być wydane po przedstawieniu dokumentów potwierdzających wymagane wykształcenie, praktyki, szkolenia oraz zdanie egzaminu kwalifikacyjnego.²

Organ I instancji (Starosta pabianicki) wskazał, że w świetle art. 84 ust 2 PoRD, starosta wydaje uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli osoba ubiegająca się o jego wydanie posiada wymagane wykształcenie techniczne i praktykę, odbyła wymagane szkolenie oraz zdała egzamin kwalifikacyjny.³

Starosta zaznaczył, że nie kwestionuje ważności zaświadczeń przedstawionych przez J. W. i potwierdzających odbyte szkolenie, gdyż zgodnie z § 18 ust. 1 ww. rozporządzenia zaświadczenie o ukończeniu szkolenia wydane na podstawie dotychczasowych przepisów zachowują ważność, jednak nie wyczerpują one zakresu programu szkolenia, o którym mowa w cytowanym rozporządzeniu. Przedłożone zaświadczenia wydane były w okresie od 1997 r. do 2003 r. i różnią się od obecnie obowiązującego programu szkolenia. Ponadto strona nie przedstawiła dokumentu potwierdzającego zdanie pozytywnie egzaminu kwalifikacyjnego.

W uzasadnieniu tej sprawy ciekawie podkreślono, że cyt.:

„Żaden bowiem z przepisów przejściowych nie stanowi, zdaniem organu, podstawy, aby uznać, iż egzamin przeprowadzony pod rządami nieobowiązujących przepisów prawa przez jednostkę, która przeprowadzała szkolenie w tym zakresie był tożsamy z egzaminem kwalifikacyjnym przeprowadzanym obecnie przez komisję powołaną przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego.” – to ciekawy element radosnej twórczości prawnej naszych urzędników sądowych, bo ich zdaniem, jeśli czegoś nie ma w ustawie, to oni mogą sądzić, jak chcą (?!?)

Ten Starostwa nie wskazał też, jaki z przepisów ustawy stanowi zakaz uznawania wcześniej nabytych uprawnień. Tym samym pominięto żelazną regułę obowiązującą wszystkich urzędników polskiej administracji, że mogą działać jedynie w granicach prawa nakreślonych ustawą! Tym bardziej, że w odwołaniu od decyzji Starosty nasz były kolega J.W. wskazał, że w § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 28.11.2014 r. w sprawie szkolenia i egzaminowania diagnostów oraz wzorów dokumentów z tym związanych (poprzednio odpowiednio § 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2004 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do diagnostów – Dz. U. Nr 246, poz. 2469 ze zm.), wprowadzono zapis określający wyjątek od zasady określonej w art. 84 ust. 2 ustawy, dotyczący wymaganego szkolenia oraz obowiązku zdania egzaminu kwalifikacyjnego przed komisją powołaną przez Dyrektora TDT, zgodnie z którym „zaświadczenia o ukończeniu szkolenia wydane przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia zachowują ważność„.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze (SKO) po rozpatrzeniu odwołania tradycyjnie dla tych instytucji potwierdziło stanowisko starostwa, że nasz skarżący były kolega spełnia tylko dwa warunki wynikające z obowiązujących przepisów dla uzyskania uprawnienia diagnosty samochodowego, tj. posiada odpowiednie wykształcenie oraz praktykę. W ocenie organu odwoławczego rację ma Starosta, że skarżący nie spełnia kolejnych dwóch przesłanek determinujących możliwość ponownego uzyskania uprawnień diagnosty, tj.:

1. nie legitymuje się wymaganym prawem szkoleniem i
2. nie legitymuje się egzaminem kwalifikacyjnym.

Zdaniem tego Kolegium, intencją ustawodawcy nie było, aby diagnosta, który nie wykonuje tych funkcji przez okres 5 lat mógł je automatycznie „odzyskiwać” bez żadnych dodatkowych warunków, choć nie wskazano przepisu Prawa potwierdzającego taką interpretację.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi nasz były kolega J.W. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i wskazał, że nie zgadza się ze stanowiskiem Kolegium, iż: „… skarżący nie spełnia kolejnych dwóch przesłanek determinujących możliwość ponownego uzyskania uprawnień diagnosty, tj. nie legitymuje się wymaganym prawem szkoleniem i egzaminem kwalifikacyjnym„. Wskazał też, że ukończył szkolenie i zdał egzaminy związane z wykonywaniem badań technicznych przed wejściem w życie obecnie obowiązujących zapisów ustawy, które jako nowy obowiązek wprowadziły – z dniem 21 sierpnia 2004 r., wymaganie zaliczenia egzaminu kwalifikacyjnego przed Dyrektorem TDT – na mocy ustawy z dnia 2 lipca 2004r. – przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2004r. Nr 173 poz. 1808 ).⁴

Dla wsparcia powyższego stanowiska nasz były kolega powołał się na wcześniejsze orzeczenia sądów administracyjnych.⁵

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uznał, że skarga naszego byłego kolegi nie zasługuje na uwzględnienie. Wydaje się, że na tę decyzję mogła mieć wpływ przywołana przez skład tego WSA historia dotycząca naszego byłego kolegi, a związana z wcześniejszym faktem cofnięcia uprawnień diagnosty samochodowego do wykonywania BT w związku z wyrokiem Sądu Rejonowego – Wydział Karny w Pabianicach oraz przeprowadzoną kontrolą SKP w S. potwierdzającą, iż nasz były kolega J.W. w zamian za korzyści majątkowe dokonywał wypisów do DR niezgodnie ze stanem faktycznym i obowiązującym prawem. Skutkiem tego uprawnienie diagnosty samochodowego do wykonywania BT pojazdów zostało mu cofnięte, co ostatecznie potwierdził NSA wyrokiem z 12 stycznia 2012 r. sygn. akt II GSK 1395/10.

Z brzmienia art. 84 ust. 4 PoRD jednoznacznie wynika tymczasem, że w przypadku cofnięcia diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych, ponowne uprawnienie nie może być wydane wcześniej niż po upływie 5 lat od dnia, w którym decyzja o cofnięciu stała się ostateczna. Nasz były kolega J.W. 26 lutego 2015 r. wystąpił do Starostwa Powiatowego w P. z wnioskiem „o zwrot uprawnień z uwagi na upływ kary z dniem 23.02.2015 r., zgodnie z Prawem o ruchu drogowym art. 84 ust. 4„.

Zdaniem tego WSA, już sama treść wniosku naszego byłego kolegi z dnia 26 lutego 2015 wskazuje, iż nieprawidłowo interpretuje on regulację prawną zawartą w art. 84 ust. 4 PoRD, gdyż z brzmienia tego przepisu rzekomo nie można wywieść, iż po cofnięciu diagnoście samochodowemu uprawnienia jest mu ono „zwracane” czy też „przywracane„, lecz przepis ten wyraźnie stanowi, że właściwy organ „wydaje ponowne uprawnienie” (?).

Być może, że ta naciągana interpretacja tego WSA ma swoje uzasadnienie w tej konkretnej sprawie, w tej konkretnej sytuacji warunkowanej aspektami etyczno-moralnymi (wcześniejsza sprawa karna naszego byłego kolegi). Ale trudna jest do zaakceptowania na gruncie Prawa, gdyż zależy wyłącznie od tego, jak rozumiemy w języku polskim słowo „ponownie”, czyli jaką treść mu nadajemy. A od tego nie jest żaden Sąd, tylko językoznawcy, np. Prof. Miodek lub Prof. Bralczyk!

Ponowne wydanie uprawnienia, zdaniem WSA, polega rzekomo na rozpatrzeniu wniosku strony z uwzględnieniem aktualnych na dzień złożenia tego wniosku przepisów regulujących kwestię wydawania diagnostom uprawnień. „Ponowne wydanie uprawnienia” to wydanie tego uprawnienia „po nowemu”, czyli zgodnie z nowymi przepisami (?). Jest to nadanie zupełnie nowego znaczenia temu słowu, bo ja znam za powszechnie dostępnymi słownikami dotychczasowe znaczenie słowa „ponownie”, jako: jeszcze raz, znowu, powtórnie. Warto przy tym przypomnieć temu składowi orzekającemu, że źródłosłów, czyli skąd wzięło się dane słowo (ponownie – po nowemu?), to nie jest to samo, co obecne znaczenie danego słowa. Bo Język Polski jest żywy i się zmienia!

Jeżeli wyroki naszych polskich sądów mają zależeć od dziwnych interpretacji polskich słów, a nie od Prawa zawartego w ustawach, to ja się bardzo niepokoję o stan naszego orzecznictwa. Bo, gdyby ono miało choć wsparcie prof. Miodka, Prof. Bralczyka, to jeszcze, jeszcze . . .

A tu kicha taka . . . .

Myślę, że ten skład tego WSA miał świadomość tych wątpliwości, bo przywołał znaczenie pojęcia „cofnięcia uprawnień„, którym ustawodawca posługuje się w ustawie PoRD także w stosunku do kierujących pojazdami (art. 140 ust. 1 PoRD), jednak wobec kierowców po upływie okresu na jaki uprawnienia zostały cofnięte następuje „przywrócenie uprawnień do kierowania pojazdami” (tytuł rozdziału 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, art. 103 ust. 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami – tj. Dz. U. z 2015, poz. 155). Skoro – zdaniem tego WSA – w jednej ustawie używany jest przez prawodawcę zwrot: „wydanie uprawnień na nowo” i „przywracanie uprawnień„, to w ocenie sądu przyjąć należy, że nie są to pojęcia tożsame.⁶ Ten argument jest ciekawy, tyle że w przypadku:

• kierujących pojazdami ustawodawca pisze: „wydanie uprawnień na nowo„,
• uprawnionych diagnostów samochodowych pisze „wydaje ponowne uprawnienie„.

Jak sami widzicie, w przypadku naszego środowiska w ustawie PoRD zabrakło słów „na nowo”, co cieniem kładzie się na tej naciąganej interpretacji.

Przedłożone przez naszego byłego kolegę zaświadczenie z 21 marca 1997 r. wystawione przez Polski Związek Motorowy, Automobilklub, a uzyskane w okresie obowiązywania ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 6 poz. 35 ze zm.) i wydanego na podstawie art. 67 tej ustawy rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 1 lutego 1993 r. w sprawie warunków technicznych i badań pojazdów (Dz. U. nr 21, poz. 91 ze zm.) – zdaniem tego WSA – nie może być uznane za zaświadczenie o ukończeniu szkolenia dla diagnostów i zarazem zaświadczenie potwierdzające zdanie egzaminu kwalifikacyjnego, o którym mowa w art. 84 ust 2 i 2a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym i w § 3 ust. 1 i 2 oraz § 16 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 28 listopada 2014 r. w sprawie szkolenia i egzaminowania diagnostów oraz wzorów dokumentów z tym związanych, choć nadal nie podano podstawy ustawowej dla tego i takiego twierdzenia.

Dla zamydlenia tej problematyki mamy w tym wyroku 10 stron bezsensownego bełkotu prawnego i przywoływania obowiązujących przepisów sprzed dekady. Zaś z faktu, że nasz były kolega przez 5 lat nie prowadził BT nie można wyciągać wniosków usprawiedliwiających naciągane interpretacje domorosłych językoznawców-prawników.

Niestety, sprawa ta jest ostatecznie przegrana dla naszego byłego kolegi, bo wyrokiem NSA – sygnatura akt II GSK 3871/16, Data orzeczenia: 2018-11-20, orzeczenie prawomocne, potwierdzono tę naciągana interpretację WSA – a szkoda (dla naszego orzecznictwa).⁷

Z języka (bełkotu?) prawnego przełożył dla Was

dziadek Piotra

– – – – – – – – – – –