Wszystko ma swoje granice

Wszystko ma swoje granice.

I.

Jest granica każdej śmieszności. Bo przekroczenie granic absurdu prowadzi do tego, że jeży się włos na głowie – już ze strachu [1]. I z taką sytuacja mamy do czynienia w sprawie „zegarków Nowaka”. Bo kto przy zdrowych zmysłach uwierzy, że minister Nowak chodzi po cudzych domach i pożycza sobie zegarki od biznesmenów, bo  . . . . (?) – lubi (?!).

Bo, jak mu kiedyś odmówią i nie pożyczą, to zacznie je kraść?

Dla mnie, jeśli to prawda, to poważna choroba psychologiczno-psychiczna (z zazdrości?!), a człowiek aż tak chory nie powinien sprawować takiego urzędu. I tylko chorobą tego Ministra można wytłumaczyć próbę zastraszania wolnych mediów kwotą 30 mln zł i zakazem publikacji. Tak można w reżimie na Białorusi w Korei Płn., ale nie w III RP – nigdy! Minister Nowak przekroczył wszelkie granice i dlatego musi odejść. A, jak PO popiera takiego ministra, to też niech sobie już odejdzie.

II.

Wszystko ma swoje granice. I dlatego z wielką przyjemnością przeczytałem ostatni artykuł Prezesa J. Aziewicza. OSPWK pracuje pełną parą, nie marnują swojego osobistego czasu na skakanie po różnych forach, na pyskówki. Robią rzeczy duże i poważne. I popieram tę mocną myśl/przesłanie zawartą w ostatnim zdaniu tego artykułu Pana Prezesa:

zrezygnujmy z odgórnie narzuconych systemów.

Też jestem tego zdania, że sami powinniśmy energicznie przystąpić do budowania przyjaznych naszemu środowisku narządzi. Dość czekania na tych urzędników Ministerstwa Transportu, którzy albo śpią po kątach[2], albo zajmują się wypożyczaniem od biznesu zegarków (?), albo biegają po sądach w swoich osobistych sprawach. Zacznijmy od swojego własnego środowiskowego Cepiku, od uzyskania pełnego dostępu do VIN dla naszego UDS-owego środowiska, podobnie, jak to umożliwił Mercedes[3], do dokończenia własnej ustawy o zawodzie UDS-a i samorządzie zawodowym, itd., itp., et’cetera. Przestańmy oglądać się na wszelkich leni i zadbajmy, aby naszemu Zarządowi nie przypisano podobnej łatki. I pamiętajmy, że to Zarząd pracuje, a my płacimy za to składki.

III.

Nawet życie każdego z nas ma swoją granicę. A cóż dopiero takie inne (…?), jak lojalność zawodowa, lojalność środowiskowa, rodzinna i inne takie . . . Tak więc myślę, że wszyscy mamy tę świadomość, że zawsze jest jakaś granica każdego postępowania/działania – zawsze!

I te granice sami wyznaczamy naszym rozumieniem pojęcia etyki i moralności, zwyczaju i sprawiedliwości. Więc nie możemy się łudzić, że w naszym środowisku lub w naszym OSDS-ie będziemy zawsze przymykali oko na wszystko i za wszelką cenę. Koledzy, tak nigdy nie było i nigdy tak nie będzie. Zawsze będą sytuacje, gdy lojalność środowiska UDS-ów będzie łamana i . . .  – słusznie!

Bo musi istnieć wentyl bezpieczeństwa przed łamaniem zasad współżycia społecznego. A piszę o tym, gdy przeczytałem o oderwanym kole, które uderzyło w czterolatkę („GW” 18.04.2013). I jak widzicie sami, dość długo zwlekałem z odniesieniem się do tego problemu pt.: kto ostatni, kiedy i jak szarpał tą osią, osią tego pojazdu, który „zgubił?” to koło.

Tutaj granicą naszej lojalności jest bezpieczeństwo dzieci idących sobie spokojnie ulicą – i nie tylko naszych dzieci.

 

 

Dziadek Piotra