WPADKA GITD Z PRZEGRANĄ SPRAWĄ

Wpadka GITD i WITD z przegraną sprawą.¹ Czyli jaka akcja, taka reakcja?

WSA w Gliwicach, po rozpoznaniu na rozprawie 5 lipca 2023 roku sprawy ze skargi przedsiębiorcy W. L. na decyzję GITD (Głównego Inspektora Transportu Drogowego) w Warszawie z 31 stycznia 2023 r. nr BP.501.969.2022.0161.GR4.356753 w przedmiocie kary pieniężnej w transporcie drogowym

1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję WITD (Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego) z 20 kwietnia 2022 r.;

2) umarza postępowanie administracyjne;

3) zasądza od GITD w Warszawie na rzecz strony skarżącej 4.000 (cztery tysiące) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Popatrzmy, jak doszło do tej kolejnej przegranej.

21 grudnia 2021 r. miała miejsce kontrola drogowa zespołu pojazdów przeprowadzona przez inspektorów WITD. Zgodnie z okazanymi dokumentami przewozowymi, kierowca wykonywał międzynarodowy transport drogowy rzeczy – z Niemiec do N. w imieniu i na rzecz Przedsiębiorstwa Branżowego „T.” H. L. – w sytuacji spadku, po śmierci właściciela firmy. W trakcie kontroli okazał natomiast wypis z licencji na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy wystawiony dla przedsiębiorcy: H. L., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Wielobranżowe „T.” H. L.

Zgodnie z wpisem w CEDIG ww. firma była na dzień kontroli w zarządzie sukcesyjnym i wypis z licencji powinien być wystawiony na Przedsiębiorstwo Wielobranżowe „T.” H. L. w spadku. Kierowca jednak nie dysponował żadnym innym dokumentem upoważniającym ww. przedsiębiorstwo do wykonywania tego przewozu.

W toku postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej, na podstawie informacji uzyskanej z Biura ds. Transportu Międzynarodowego Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego, organ I instancji ustalił że przedsiębiorca H. L. na dzień kontroli:

• posiadał zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego w zakresie przewozu rzeczy wydane przez Starostę T;

• posiadał licencję wspólnotową w zakresie przewozu rzeczy wydaną przez GITD;

• do ww. licencji nie został zgłoszony pojazd, którym wykonywany był przewóz w dniu kontroli.

Nadto pismem z 25 marca 2022 r. Starostwo Powiatowe w T. przekazało organowi I instancji informację, że na dzień kontroli drogowej Starosta jeszcze nie wydał decyzji dla zarządcy sukcesyjnego² (po śmierci właściciela) związanej z licencją na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy.

Postępowanie zakończyło się więc wydaniem przez WITD, jako organu I instancji decyzji administracyjnej z 20 kwietnia 2022 roku, nakładającej na skarżącą karę pieniężną w maksymalnej wysokości 12.000 zł (sic!) z tytułu wykonywania transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji.

Zastanawiający jest ten brak empatii dla tej specyficznej sytuacji w firmie, w związku z nałożeniem tej maksymalnej kary. Warto przypomnieć, że minimalna wysokość takiej kary może wynosić 50 zł. Myślę więc, że ten przedział (od 50 zł do 12.000 zł) można było jednak bardziej rozsądnie i sensownie „zagospodarować”.

I zastanawiam się jeszcze, czy właśnie możliwość utraty tak znacznej sumy nie spowodowała czasami po stronie firmy transportowej, że zastosowano tę sprytną sztuczkę prawną, w wyniku której urzędnicy GITD jednak ostatecznie przegrali tę sprawę . . . . .

W związku z wniesionym przez przedsiębiorcę (stronę) odwołaniem, GITD (nieco bezrefleksyjnie?) zaskarżoną decyzją utrzymał to rozstrzygnięcie w mocy. Stwierdził, że zgodnie z informacjami znajdującymi się w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej przedsiębiorca H. L. zmarł. Zgon faktycznie miał miejsce, natomiast od 31 marca 2021 r. skarżąca zaczęła pełnić funkcję zarządcy sukcesyjnego. Zaś z informacji zawartych w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej wynika, że strona jest zarządcą sukcesyjnym od 31 marca 2021 r., a więc od tego czasu do dnia kontroli, tj. do 21 grudnia 2021 r. upłynęło prawie 9 miesięcy, a więc tak długi czas, że w ocenie organu skarżąca była w pełni świadoma, że wykonując transport czyni to bez stosownego uprawnienia.³

W skardze do WSA na to rozstrzygnięcie GITD strona skarżąca zarzuciła naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 Kpa który stanowi, że organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która wydana została z rażącym naruszeniem prawa. Przypadkiem tym objęta jest m.in. sytuacja skierowania decyzji, tj. ukształtowania sytuacji prawnej osoby, która nie może być podmiotem praw i obowiązków, gdyż już nie istnieje (???). Wyjaśniając powyższe stwierdzenie strona wskazała, że zarząd sukcesyjny już wcześniej wygasł, co potwierdza wydruk z CEDIG, który dołączyła do skargi. Oznacza to, że w dacie wydania decyzji tj. 31 stycznia 2023 roku skarżąca nie była już zarządcą sukcesyjnym (sic!). Natomiast decyzja wydana na nieistniejący podmiot tj. na nieistniejącego zarządcę sukcesyjnego jest nieważna!

To właśnie w wyniku tej sztuczki prawnej WSA orzekł, że ta skarga jest zasadna.

Ze stanu faktycznego sprawy wynika, że przedsiębiorca, któremu udzielona została licencja na przewóz towarów zmarł. Kontrola miała miejsce 21 grudnia 2021r., a więc prawie rok później i mimo tego skarżąca, będąca zarządcą sukcesyjnym przedsiębiorstwa w spadku od 31 marca 2021r. nie wystąpiła do właściwych organów o przeniesienie decyzji na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego pomimo, że jest taka prawna możliwość⁴.

Skarżąca podnosiła, że wystąpiła o przeniesienie decyzji, ale złożyła taki wniosek zbyt późno i nie został on rozpatrzony; nie przedłożyła jednak na potwierdzenie tego żadnych dowodów. Niezależnie jednak od tych okoliczności, faktem jest, że nie posiadała w dniu kontroli aktualnej licencji na wykonywanie działalności w zakresie przewozów. Wskazuje to, że nałożenie na nią kary przez WITD było zasadne.

Tym niemniej uchylenie decyzji było konieczne z innego powodu.

W aktach sądowych sprawy znajduje się wydruk z CEIDG, z którego wynika, że 8 stycznia 2023 roku wygasł zarząd sukcesyjny przedsiębiorstwem a 9 stycznia 2023 roku nastąpiło wykreślenie przedsiębiorstwa z rejestru!

Z powyższego wynika, że o ile strona pełniła funkcję zarządcy sukcesyjnego w dacie wydania decyzji I instancji i wniesienia od niej odwołania, to już w dniu wydania zaskarżonej decyzji tj. 31 stycznia 2023r. zarządcą tym nie była, a wpis przedsiębiorstwa do rejestru został wykreślony.

 

Skoro skarżąca była stroną postępowań toczących się przed organami obu instancji, decyzja I instancji została wydana w stosunku do niej prawidłowo, to – zdaniem Sądu – stwierdzanie nieważności takiej decyzji – byłoby zbyt daleko idące.

Nie było bowiem tak, że całe postępowanie od początku było prowadzone wobec osoby niebędącej jego stroną. Skarżąca utraciła przymiot strony dopiero w toku postępowania przed organem II instancji na skutek wykreślenia jej z rejestru jako zarządcy sukcesyjnego i likwidacji firmy, o czym organ w dacie wydania decyzji odwoławczej najprawdopodobniej jeszcze nie wiedział, bo w aktach administracyjnych brak informacji z CEIDG późniejszej, niż 24 września 2022 r. Ponieważ jednak skarżąca utraciła przymiot zarządcy sukcesyjnego w dacie wydania decyzji odwoławczej i tym samym strony postępowania, to nie mogła być jej adresatem. Wobec powyższego, zasadnym stało się uchylenie zaskarżonej decyzji, gdyż naruszała ona przepisy procesowe w stopniu nie tyle mogącym mieć, ile mającym wpływ na wynik sprawy zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ppsa.

Stosownie do art. 145 § 3 ppsa, w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1 i 2, sąd stwierdzając podstawę do umorzenia postępowania administracyjnego, umarza jednocześnie to postępowanie.

Ponieważ przyczyna uchylenia decyzji jest tego rodzaju, że wada ta nie może być już usunięta (bo nie będzie już podmiotu, który mógłby być stroną postępowania zakończonego tą decyzją), zasadne stało się także uchylenie decyzji I instancji i umorzenie postępowania administracyjnego.

Zatem z uwagi na stwierdzone naruszenie przepisów procesowych, w szczególności art. 28 Kpa w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c), Sąd orzekł o uchyleniu decyzji obu instancji i umorzeniu postępowania administracyjnego.

A ja się zastanawiam, czy to wszystko warte było tylu zabiegów, także prawnych. Bo to my ze swoich podatków płacimy za takie i podobne wpadki. Czy wysokość tej kary mogła spowodować ten specyficzny ruch, jakim była likwidacja firmy.

Czy dla 12.000 zł kary warto było zlikwidować dorobek Zmarłego Poprzednika? Bo dodatkowo, zamiast 12.000 zł dla Skarbu Państwa z tytułu kary, GITD musiała jeszcze wybulić extra 4.000 zł sądowych kosztów za przegraną sprawę.

Warto było?

Pyta i pozdrawia

dziadek Piotra

– – – – – – – – – – – –