WYROK W RYBNIKU W STAREJ SPRAWIE Z RACIBORZA

Wyrok w Rybniku, czyli piszę już szósty raz i mam nadzieję, że wreszcie ostatni.

Gdy pisałem o tej sprawie ostatni raz w 2017 r., to wyrok był nieprawomocny, a obie strony postępowania złożyły odwołania (tak obrońca, jak i Prokurator). Postawiłem wówczas pytanie, czy było warto. Dziś znamy już odpowiedź, która brzmi . . . . – ?, albowiem:

• naszym kolegom doszły koszty postępowania odwoławczego, w jednym przypadku 660 zł,
• koledze R. B. zmniejszono środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu uprawnionego diagnosty samochodowego z 3 lat na jeden rok,
• drugiemu koledze A. C. uchylono wcześniej zasądzony środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu uprawnionego diagnosty samochodowego na 1 rok, jako zbyt surowy,
• zyskali na czasie i mogli wykonywać swoje obowiązki na SKP, bo wspierał ich w tym (parasolem ochronnym) tamtejszy starosta ze swoimi urzędnikami w WK nie wszczynając stosownego postępowania w kierunku art. 83 b i 84 ust. 3 PoRD. Tym samym, od 2009 r., gdy udowodniono im pierwsze przestępstwo, mogli spokojnie (?) pracować przez kolejne 10 lat (sic!).

Ten ostateczny wyrok w tej sprawie zapadł – po wcześniejszym rozpoznaniu w dniach 19 lutego 2018 r., 5 marca 2018 r., 8 listopada 2018 r.13 grudnia 2018 r. – w Sądzie Okręgowym w Gliwicach, a sprawa rozpatrywana była w obecności Prokuratora Krzysztofa Gruda z Prokuratury Rejonowej w Raciborzu.¹

Przypomnijmy, że:

1. R. B. /B./, syn T. i E., ur. w Raciborzu oskarżony o przestępstwa dokonane w okresie od 2009 roku do 2012 roku z art. 228 § 1 kk i art. 271 § 3kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 271 § 1 kk²
2. S. K. /K./, syn E. i E., ur. w Raciborzu oskarżony o przestępstwa z art. 229 § 1 kk i art.18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk przy zast. art. 11 § 2 kk i inne
3. S. B. /B./, syn S. i T., ur. w Raciborzu oskarżony o przestępstwa z art. 229 § 1 kk i art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk przy zast. art. 11 § 2 kk
4. D. P. /P./, syn M. i H., ur. w Raciborzu oskarżony o przestępstwa z art. 229 § 1 kk i art.18 § 2 kk w zw. 271 § 3 kk przy zast. art. 11 § 2 kk
5. A. C.  /C./, syn A. i C. ur. w Raciborzu oskarżony o przestępstwo z art. 228 § 1kk i art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 24 marca 2017r. sygn. akt II K 433/15 zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że :

• przyjął, że oskarżony R. B. popełnił przypisane mu przestępstwa w ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk, działając w krótkich odstępach czasu i w podobny sposób, nadto podstawę prawną wymiaru kary uzupełnia o art. 4 § 1 kk,
• eliminuje z podstawy prawnej orzeczenia o karze łącznej art. 86 § 1 i § 3 kk i uzupełnia ją o art. 4 § 1 kk,
• podstawę prawną warunkowego zawieszenia wykonania kary uzupełnia o art. 4 § 1 kk,
• skraca okres obowiązywania orzeczonego środka karnego do 1 (jednego) roku,
• w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,
• zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowania odwoławczego.³

Sąd Okręgowy uznał, że jedynie apelacja prokuratora zasługiwała na uwzględnienie, bowiem odnośnie oskarżonego R. B. orzeczenie zapadło z obrazą prawa materialnego.⁴

Pozostałe apelacje co do zasady nie zasługiwały na uwzględnienie, odnośnie oskarżonych R. B. i A. C. doprowadziły jednak do zmiany wyroku w zakresie orzeczonego środka karnego zakazu wykonywania zawodu diagnosty.

Sąd Rejonowy wbrew twierdzeniom obrońców trafnie ocenił wyjaśnienia oskarżonych A. C. i S. B. uznając, że są one niewiarygodne i stanowią jedynie przyjętą przez nich linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej. Nie ulega wątpliwości, że nabywca pojazdu F. D. K. miał problem z zarejestrowaniem samochodu, co wynika wprost z jego zeznań, potwierdza to również świadek W. G.. We wniosku skierowanym do Wydziału Komunikacji D. K. podał jako datę produkcji pojazdu rok 2004, bo jako taki zakupił samochód, natomiast w zaświadczeniu wystawionym przez R. B. w dniu 27.10.2009 r. widniał rok 2003. Został więc wezwany do wyjaśnienia tej rozbieżności. Ostatecznie do rozwiązania problemu zobowiązał się W. G., z którym sporadycznie współpracował S. B., co sam przyznał w swoich wyjaśnieniach. Razem udali się pod zakład znajomego S. B. – A. C., przy czym S. B. sam udał się do niego z prośbą o wystawienie zaświadczenia z datą produkcji pojazdu 2004 r. A. C. takie zaświadczenie wystawił w dniu 22.12.2009 r., przy czym nie miał możliwości zbadania technicznego pojazdu ani dokonania jego oględzin, ponieważ w tym czasie samochód był już w posiadaniu D. K., który zaprzeczył, aby wydawał komukolwiek pojazd w dniu 30.12.2003 r.

D. K. pozyskał od innego diagnosty K. S. kolejne zaświadczenie, z którego wynikało, że zakupiony przez niego F. został wyprodukowany w 2003 roku. Ostatecznie W. G. zwrócił D. K. część gotówki z powodu zawyżenia rocznika pojazdu. Taki ciąg zdarzeń w sposób oczywisty wskazuje na to, że A. C. bez oględzin pojazdu wystawił zaświadczenie z datą produkcji wskazaną przez S. B., który działał na prośbę W. G..

Oczywistym jest, że za taką usługę zostały przekazane A. C. przez S. B. pieniądze pochodzące od W. G.. Brak podstaw, aby kwestionować wskazaną przez W. G. kwotę 50 zł.

Zasadnie Sąd I instancji uznał, że czyny oskarżonych, w szczególności uprawnionych diagnostów samochodowych R. B. i A. C. cechuje wysoka społeczna szkodliwość oraz wysoki stopień winy. Zatem rozstrzygnięcie Sądu I instancji w zakresie kary było prawidłowe, słuszne i zasadne.

W żadnym wypadku orzeczonych wobec oskarżonego R. B. kar jednostkowych pozbawienia wolności, kar grzywny, jak i kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz łącznej kary grzywny 120 stawek dziennych po 15 zł każda, nie można uznać za zbyt surowe. Tym bardziej, że wobec oskarżonego Sąd meriti zastosował dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Tak więc orzeczona kara grzywny będzie tu realną dolegliwością dla sprawcy tak wielu przestępstw. Wskazany okres 3 lat tytułem próby będzie wystarczający, a jednocześnie konieczny dla weryfikacji pozytywnej prognozy kryminologicznej. Słusznie też orzeczono przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa oraz zakaz wykonywania zawodu diagnosty. Sąd odwoławczy dostrzegł jednak konieczność złagodzenia środka karnego zakazu wykonywania zawodu diagnosty uprawnionego do wykonywania BT poprzez skrócenie okresu tego zakazu do 1 roku. Wygląda na to, że ten Sąd Odwoławczy nie wie o tym, że za chwilę starostwo pozbawi tego naszego kolegę uprawnień jeszcze na kolejne 5 lat.

Sąd stwierdził, cyt.:

„Orzeczony okres 3 lat zakazu wobec postawionej przez Sąd I instancji pozytywnej prognozy na przyszłość, a także wobec upływu tak znacznego czasu od daty popełnienia przestępstw przez R. B., byłby dolegliwością zbyt nadmierną, taką, o której można byłoby powiedzieć, że jest niewspółmiernie surowa.”

Jak w tym kontekście wyglądać będzie pozbawienie tego kolegi naszych uprawnień na kolejne 5 lat przez starostę? To już nie będzie taka „nadmierna surowość”?

Zdaniem Sądu, cyt.:

”R. B., który winien mieć świadomość, że tego typu przestępstwa muszą spotkać się z odpowiednią reakcją karną, która jednocześnie winna być przestrogą dla osób wykonujących zawód diagnosty i jednoznacznym sygnałem, że wpisywanie nieprawdziwych, niesprawdzonych danych, bez dokonania wymaganych przez prawo czynności, będzie podlegało karze i eliminacji z zawodu.”

Musimy tu zauważyć, że taka sama argumentacja jest stosowana przez nasze (?) sądy administracyjne, co dowodzi, że to będzie ponowne karanie za ten sam czyn, co jest naruszeniem Prawa UE i uniwersalnej zasady ne bis in idem.

I tę sprawę przybliżył Wam

dziadek Piotra

– – – – – – – – – – – –

P.S.

Wcześniej też pisałem już o tej sprawie:

• https://www.diagnostasamochodowy.pl/2017/koledzy-umoczyli/#comment-11051
• https://www.diagnostasamochodowy.pl/2017/nasi-koledzy/

• http://www.diagnostasamochodowy.pl/2016/12212/
• http://www.diagnostasamochodowy.pl/2016/karna-sprawa/
• http://www.diagnostasamochodowy.pl/2015/afery-2/

– – – – – – – – – – – – – –